IV. Black hatred explosion.

Obudziłem się w nocy, zlany potem. Usiadłem na łóżku, a rękoma zmierzwiłem moje roztrzepane włosy. Westchnąłem a mój wzrok powędrował na księżyc, blado świecący za oknem.

Louis, nie… Nie pozwól na połączenie.

Co te słowa miały oznaczać? Ta dziewczyna była moim stróżem, a może przekleństwem? Wstałem i podszedłem do lustra w łazience. Moje zwykle lazurowe tęczówki, obecnie były szare. Oparłem się o umywalkę i przejechałem palcami po śladach na szyi. Syknąłem z bólu.

* Harry *

Przewróciłem się na kolejny bok, miałem całkowite odczucie zimna. Zimna które mroziło mnie aż do szpiku kości. Jęknąłem w poduszkę. Martwiłem się o Lou, i to bardzo. Zawsze to on nas ratował, wybawiał od najróżniejszych rzeczy. Teraz on sam jest w poważnym niebezpieczeństwie, które wyczuwałem na kilometr. Moją duszą wstrząsały złe przeczucia i niebywałe przygnębienie. Było tak od chwili, kiedy ta zagadkowa dziewczyna pojawiła się w naszym domu. Kilka nocy zarwałem, myśląc nad tym, jaką istotą mogła być. Jednak żadne księgi nie opisują takiej postaci. Była jeszcze jedna opcja, opcja zagłębienia się w czarną magię. Póki co wolałem zostawić to na ostateczność.

Wstałem z łóżka i powlokłem się do biurka, gdzie rozłożyłem pełno kartek z zaklęciami i pentagramami. Na palcach wychyliłem się z pokoju i podszedłem pod drzwi Nialla. Był z nas najczystszy duchowo, najdelikatniejszy. Wyglądał jak anioł, i w rzeczywistości nim był. Dosłownie. Nacisnąłem na klamkę i wsadziłem ciekawską głowę do pokoju. Spał spokojnie, jednak od czasu do czasu przez jego twarz migotała oznaka zmęczenia. Nigdy tak nie było. Wysunąłem się i zajrzałem do pokoju Louisa, jednak nikogo w łóżku nie było. Zamknąłem drzwi i poszedłem w kierunku światła z łazienki. Szatyn przypatrywał się sobie w lustrze z lekkim niepokojem. Uśmiechnąłem się do niego smutno, po czym usiadłem na koszu na brudne pranie.

- Czemu nie śpisz? -  spytał z uniesioną brwią, usiadł na małym krzesełku.

- Myślę o Niej. Jest niezwykłą zagadką, którą ciężko mi rozwikłać. Dodatkowo z Niallerem jest coraz gorzej, jego aura się osłabia. – przyznałem.

- Harry, myślę że się zbytnio przejmujecie.

- Czy ja się przesłyszałem?! – gwałtownie wstałem, powodując spadnięcie kilku rzeczy. – Louis, jesteś w niebezpieczeństwie! Ale to bagatelizujesz. Co ma się stać żebyś uwierzył? – warknąłem a lampka łazienkowa pękła. Energia.

- Nie bagatelizuję tego. – powiedział z nadnaturalnym spokojem, co oznaczało iż jest wściekły. Również wstał. – Uważam że to powinno się rozwinąć. Dajmy działać temu. – wycedził prosto w moją twarz, a mnie otulił przyjemny, miętowy oddech.

- Rób jak uważasz, ale my tego tak nie zostawimy. – rzuciłem na odchodne i wyszedłem z jego pokoju. Wróciłem do siebie, prawie trzaskając drzwiami.

Nie rozumiałem spokoju Tomlinsona. Ktoś ewidentnie chciał go zabić, a on jak gdyby nigdy nic, bagatelizuje to. Pozwala temu działać.

* Louis *

Następnego dnia czułem się okropnie. Nie fizycznie, lecz psychicznie. Uniosłem się niepotrzebnie. Wyszedłem ze swojego pokoju najpóźniej ze wszystkich. Usiadłem przy stole, gdzie wszyscy zajadali się najróżniejszymi rzeczami. Nie mogłem odpędzić się od przeszywającego wzroku Harrego, współczującego Nialla, groźnego Liama i pustki Zayna. Widelcem jeździłem po talerzu, powodując pisk. To zdenerwowało Liama.

- Przestań! – wydarł się a ja rzuciłem w niego widelcem. Stal idealnie przebiła jego lekko opaloną skórę na ramieniu. Zaczęła płynąć szkarłatna krew, jednak rana po chwili się zasklepiła. Wstałem i wyszedłem z domu. Szybko oddychałem, jak rozwścieczony byk.

Swoje kroki na świeżym powietrzu skierowałem w stronę lasu. Przez liście migotało jasne światło pochmurnego słońca. Wzdrygnąłem się, poczułem dreszcze na karku. Stanąłem na ścieżce, chwilę się rozglądając. Czekałem na coś, na cokolwiek. Mój policzek zaczął piec, jednak nie oglądałem się na ból. Patrzyłem na dziewczynę stojącą przede mną. Miała czarny płaszcz z kapturem na głowie, jednak widać było że była zmarznięta. Wpatrywała się we mnie, a ja przygryzłem wargę. Moje niestosowne myśli galopowały po moim umyśle, aż pokręciłem energicznie głową, wywołując lekki, melodyczny śmiech dziewczyny.

- Em… Kim jesteś? – spytałem po chwili ciszy, która wcale nie była niezręczna. – Czy ty nas prześladujesz? – szepnąłem trochę ciszej i spuściłem wzrok.

- Próbuje pomóc. Macie w pobliżu siebie potężnego i groźnego przeciwnika, który nie zawaha się zabić anioła, demona, czarownika czy Spowiednika. Nikogo.

- Pomóc? Ty byłaś u nas? Ty robisz mi to? – wskazałem na policzek i szyję. W jednej sekundzie dziewczyna pojawiła się blisko mnie, naprzeciw.

- Byłam. Musiałam was ostrzec. Słuchaj, nie mam powodów do tego aby ciebie atakować. Wręcz przeciwnie, moim zadaniem i przeznaczeniem jest ciebie chronić, Louis. – powiedziała spokojnie, lecz można było wykryć w jej głosie nutę ironii. Zniknęła tak szybko jak się pojawiła. Las skąpany został w gęstą mgłę, czym prędzej wybiegłem z niego i pobiegłem do domu.

W korytarzu zastałem pełno krwi, cieknącej śladami w stronę salonu. Na podłodze leżał Zayn, a wokół niego byli chłopacy. Ukląkłem przy nim i złapałem za bladą rękę.

- Kto ci to zrobił?

- Ss… Saphir. – wyszeptał a w mojej krtani pojawiła się gula strachu.

_____________________

Okej, nie ogarniam mojej wyobraźni coraz bardziej. c:

Viper † - mi tam pasują twoje komentarze. ;] Co do opisów, staram się. 

Ah, Massive Thank You !

Kocham Was <3