środa, 10 kwietnia 2013

VI. Azure pendant.

Jedyna wolność to zwycięstwo nad samym sobą.

Skuliłem się na łóżku. Ponownie powracał do mnie koszmar, zwany potocznie snem, oraz obrazy które wzbudzały w najgorszych zakamarkach mojej duszy strach i przerażenie. Przejechałem palcem po szyi oraz policzku, które niezmiernie piekły. Czułem się, jakbym był w zakładzie psychiatrycznym, i w pewnym sensie tak było. Ciarki delikatnie pieściły moje ciało, a mnie ponownie dotknął spazmatyczny ból, który sprawił że zacząłem się wić i krzyczeć. Łzy mieszały się z krwią, która jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki się pojawiała.

Wstałem a moje gołe stopy dotykały zimnej podłogi. Pociągnąłem nosem i skarciłem się za to, że chwilę wcześniej zachowałem się jak zwykłe dziecko. Przebrałem się i mozolnie zszedłem po schodach. Zegarek wskazywał 6.15 i złośliwie tykał, powodując u mnie zdenerwowanie.
Wyjąłem z biblioteczki stary zeszycik, który nosił dumnymi złotymi literami nazwę „Czarna wiedza”. Niekiedy tytuł wywoływał u mnie uśmiech, jednak nie teraz. Usiadłem po turecku na kanapie i zacząłem czytać. W pewnej chwili poczułem na karku mrowienie, które odciągnęło mnie od lektury. Zamknąłem książkę, uprzednio zaznaczając róg strony i rozejrzałem się po pomieszczeniu. Na pozór nic nie było widać, słońce jeszcze nie wstało a lampka zgasła. Jednak po dokładniejszym obejrzeniu pokoju, dostrzegłem znajomą postać w kącie, skuloną, oplatającą się ramionami. Ta tajemnicza dziewczyna. Podszedłem do niej i ukucnąłem naprzeciw. Drżała i była mokra. Przejechałem palcem po jej dłoni, która była zimna jak u niejednego trupa. Jej oczy podniosły się na mnie. Miała podkrążone, czerwone obręcze wokół oczy. Iskierki nadziei niepokojąco tańczyły w jej tęczówkach, a ja mimowolnie westchnąłem. Bez słowa zdjąłem z fotela granatowy, flanelowy koc i przykryłem ją nim. Kropelki wody błyszczały na jej skórze.
- Co się stało? – pierwszy się odezwałem. Przez długą ciszę nic nie mówiła, tylko na mnie patrzyła. Była owieczką, potrzebującą mojej pomocy.
- Ja… Bo… - jąkała się i zaczęła płakać a raczej szlochać. Przysunąłem się do niej, aby nie płakała. Poskutkowało.
- Spokojnie. – wymusiłem uśmiech, chociaż nie miałem na niego najmniejszej ochoty, chociażby dlatego że kompletnie nie wiedziałem kim ona jest do cholery.
- Miałeś rację wtedy w parku. Mam na imię Sierra. – przełknęła powoli ślinę. – Nie wiem jak to wyjaśnić… Kiedy coś tobie się dzieje, wtedy ja jestem mokra. Coś dziwnego, a jednak.
- Ale mi się teraz nic nie stało.
- Jeszcze. Zawsze robię się mokra na kilkanaście minut przed tym jak Tobie coś się dzieje. Początkowo ignorowałam to, uważałam nawet że to moja wina, to co jest tobie. Jednak, to nie ja. – jej słowa zmroziły krew w moich żyłach. Wpatrywała się we mnie tak intensywnie, że z pewnością wypaliła by dziurę w mojej twarzy.
- Okej… A wiesz może kto to robi?
- Nie. Póki jestem w twoim pobliżu, nic wielkiego się nie dzieje.
Pokiwałem głową i przymknąłem oczy, analizując jej słowa. Głowa dziewczyny ciężko opadła na moje ramię, co przywróciło mnie do rzeczywistości. Wziąłem ją na ramiona i zaniosłem do mojego pokoju. Przykryłem ją szczelnie kołdrą i kocami oraz zamknąłem okno, by nie robiło przeciągu. Pobiegłem do pokoju Harrego, Zayna, Nialla i Liama, budząc ich lodowatym mrowieniem, co było jednym z zalet mojej mrocznej egzystencji.
Koniec końców przyszli do mojego pokoju, „podziwiać” dziewczynę. Przebudziła się i od razu, gwałtownie podniosła. Dopiero zauważając mnie uspokoiła się.
- Kim więc jesteś, piękna nieznajomo która nawiedza Louisa? – spytał z uśmiechem na 32 zęby Harry, trącają mnie ramieniem. Wywróciłem oczami.
- Sierra. Łowca. Tyle powinniście wiedzieć o mnie. – mruknęła z dezaprobatą.
- Łowca? Ale oni wyginęli podczas wojny secesyjnej! – zawołał Niall i wyrzucił w górę ręce, jak małe dziecko.
- Jak widzisz nie do końca. – założyła ręce na piersi, a ja spostrzegłem że zrobiła się sucha.
Wstała z łóżka, które zaskrzypiało. Rzuciła lekki uśmiech i podrapała się po głowie. Wyjrzała przez okno, szukając czegoś, a kiedy tego czegoś nie znalazła wróciła do nas wzrokiem. Widząc nasze miny, zaśmiała się melodyjnie, jak Katherine, co przypomniało mi iż przecież rzekomo są rodziną.
- Jesteś z rodziny Petrovy? – zadałem pytanie z uniesioną brwią, a wyraz jej twarzy diametralnie się zmienił.
- Hm, nie oszukujmy się że tak. Moją babką jest Katherine. – wyjęła spod koszulki łańcuszek z błękitnym, lazurowym wręcz wisiorkiem. – Jest taki jak twoje oczy. – szepnęła patrząc wprost na mnie. Zarumieniłem się.
- Dużo rzeczy ma taki kolor.
- Ten wisiorek jest specjalny, magiczny. Kiedy się urodziłam, dostałam go na miesiąc po narodzinach. – wyminęła nas i zeszła na dół. Powłóczyliśmy się za nią. Po tonie jej głosu mogłem wywnioskować, że coś ją zabolało. Może moja uwaga?
Pstryknęła palcami i zniknęła, jak zjawa. Harry i Niall usiedli głośno na kanapie, Zayn sapnął z niezadowolenia a Liam się zamyślił, po czym wzruszył ramionami. Jak ja uwielbiałem to jego zastanawianie się.
Usiadłem na schodku, które było częstym miejscem mojego przebywania. Zmierzwiłem włosy nerwowo, stało się to moim tikiem. Mój umysł zajęła Sierra oraz jej mroczne, dramatyczne tajemnice.

_________________________________
Dialogi *_*
Ah, jak ja kocham jak się domyślacie o co chodzi. ^^
Do następnego <3

8 komentarzy:

  1. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  2. Nie wiem, co napisać... Z każdym rozdziałem coraz bardziej zaczyna intrygować mnie postać Sierry. Zastanawiam się, kto powoduje te wszystkie dziwne i tajemnicze wydarzenia w życiu Lou, jeżeli to nie ona. Tak mi przyszło na myśl, że może ma z tym coś wspólnego Katherine? Ciekawe czy mam rację :) Bardzo podoba mi się ten rozdział, z resztą jak każdy inny Twojego autorstwa <3 Kolejny raz pozostawiasz wszystkich czytających ten rozdział z natłokiem myśli, równie tajemniczych jak całe to opowiadanie. Ale za to je właśnie kocham *O* Jest takie inne niż wszystkie, jakie czytam :D Z niecierpliwością czekam na kolejny rozdział, weny <3 STAY STRONG, KRYSTIAN ♥ ♥

    OdpowiedzUsuń
  3. Ja chcę następny! Już. Natychmiast! Świetny, kochanie ♥

    OdpowiedzUsuń
  4. Po rozdziale zaraz do herous a tam cisza.- głupie przyzwyczajenie. Mniejsza.
    Czyli wolność do poskromienie siebie... Bye, bye wolność Ehn...
    Sierra - pojawia się i znika. Nie rozumiem tej dziewczyny (ale to chyba przez to że po prostu taki dzień) to jak z nią? Robi się mokra jak jemu grozi niebezpieczeństwo i przez to że przy nim posiedzi to ono się nie spełni? Sama już nie wiem.. Pewnie chodzi o coś więcej jak zwykle. Nie będę się domyślać przynajmniej pisemnie bo to tylko zabiera miejsce a kom ma być w miarę krótki. Ogólnie to ta dziewczyna też ma chyba jakieś zaburzenia osobowości. Przychodzi jako owieczka którą trzeba się opiekować, a wychodzi ze śmiechem Katheriny... I ogólnie ten naszyjnik...
    Hmn.. Lubisz stawiać pytajniki.. Świetne jak zawsze :)
    Anonim z podpisu
    Lose my mind

    OdpowiedzUsuń
  5. Jasne, pewnie! I weź tu się teraz domyśl, co naszemu kochanemu pisarzowi chodzi po głowie! Grr, nienawidzę Cię za tą tajemnicę, a jednocześnie uwielbiam, bo to jest naprawdę genialna rzecz! Wiem, mam dylematy dziecka, ale co mi tam. Aż taka stara nie jestem. Wracając, ten rozdział jest jednym z najlepszych. Niesamowity sen, zdolności Louis'ego i Sierra. Ta dziewczyna mnie przeraża, a jednocześnie budzi niesamowitą ciekawość. Co jej chodzi po tej główce, jaki ma w tym cel, by być blisko Lou. Nikt nic nie wie, a ona nie chce tego ujawnić. Genialna fabuła, muszę przyznać. Wiele osób by już poległo i dało jakiś wątek romantyczny, ale nie Ty! Robisz coś innego, o wiele lepszego. Masz swój własny, dopracowany styl, co jest dużym plusem. W dodatku widać, iż czerpiesz przyjemność z pisania, a nie robisz to na "odwal się". Wiesz, założę Twój fandom! Wolisz Justers czy może Krystianoholics? Mniejsza, kiedyś na pewno to zrobię! Jak tylko wydasz książkę. Do tego czasu coś się jeszcze wymyśli. Czekam na rozdział kolejny i życzę Ci weny, misiu. ♥

    OdpowiedzUsuń
  6. Tajemnica jak ja kocham tajemnice -.- Kurde no weź ^^
    Ale to takie fajne że ty, ty tak genialnie umiesz to napisać ♥ Mistrz !
    Tu wszyscy są tacy tajemniczy, a chyba najbardziej Sierra. A ja nie wiem co napisać, bo słów nie mam i tyle w temacie no.
    Gębę mi zatkało i tyle.
    No to Weny Krystian :***

    OdpowiedzUsuń
  7. Nie no po prostu jak zwykle boooski ;***
    Ty to normalnie nie dość że świetny z Ciebie mąciciel to jeszcze ta tajemniczość na tym blogu ;***
    Jezu jak ja kocham te twoje opowiadania ;***
    Louis i Sierra i cały czas tajemnicee !
    Jak Ty tak możesz !
    No normalnie nic tylko czekać na następny ;***

    Mychaaa ;***

    OdpowiedzUsuń
  8. Nominowałam cię!
    Więcej na the-tears-stream-down-my-face.blogspot.com.
    xx

    OdpowiedzUsuń