II. Terrifying nightmare.

Całą noc spędziłem na rozmyślaniu o pięknej nieznajomej. Być może była zjawą? Sam Zayn przyznał, że pojawia się w jego śnie. Może jest jakimś duchem? Ale nawet jeśli, nie byłaby zdolna zaatakować.
Przewróciłem się na łóżku na lewą stronę. Wtedy nie widziałem jej twarzy, tylko jej oczy. Takie zimne, straszne... Wstałem i poszedłem do łazienki, opłukać twarz. Nachyliłem się i obmyłem twarz. Nagle na lustrze pojawił się szron. Przeraźliwy krzyk rozległ się w moich uszach. Upadłem na ziemię i skuliłem się pod ścianą. Nikogo żywego. A jednak. Kosmetyki, ubrania, wszystko spadało na ziemię. Wybiegłem z łazienki, wręcz cudem, gdyż w moją stronę zaczęły lecieć kawałki drewna. Harry wpadł razem z resztą do pokoju. Postać w czarnej szacie z kapturem na głowie płynęła za mną, próbując złapać mnie za kostki. Niall'a źrenice zwężyły się. Próbował wykorzystać swoją moc, jednak na nic to. Oślizgłe węzły zaplotły się wokół moich nóg. W oczach Harre'go widziałem przerażenie. Nagle jasne światło oślepiło zabójce. Zaczął się trząść a w pokoju rozniósł się zapach siarki. Podniosłem się. Demon zniknął. Mój wzrok powędrował w stronę okna. Po moim wybawcy pozostała tylko biała mgiełka.
Następny dzień był w miarę spokojny. Być może dlatego że nie spałem w nocy. Na szczęście nie czułem wielkiego zmęczenia, adrenalina i moja natura robiły swoje. Siedziałem na kanapie a w palcach obracałem pierścionek. Srebrna obrączka a na środku diament, który połyskiwał w słońcu. Liam znalazł go przy oknie. Niczym wielkim się nie różnił, po za dwoma ważnymi rzeczami. Diament błyszczał tylko i wyłącznie w słońcu, ponad to miał w środku wyryte starożytne runy. Westchnąłem i nałożyłem go na łańcuszek, po czym założyłem na szyję wisiorek. Atmosfera w domu była napięta. Założyłem kurtkę i wyszedłem, nie chcąc spowodować kolejnej awantury. W głowie ciągle siedział demon, który zaatakował mnie rano, zjawa która dnia poprzedniego mnie uratowała, oraz ktoś kto uratował mnie dziś. Wspomnienia z dzieciństwa dawno się zamazały. Trwało ono zaledwie tyle, ile było uderzeń skrzydeł motyla. Usiadłem na ławce w parku i z fascynacją wpatrywałem się w wirujące płatki śniegu, które po zetknięciu z moją wiecznie ciepłą skórą, parowały. Przejechałem dłonią po moich włosach, burząc ułożoną fryzurę. Czułem się tak, jakbym siedział w zburzonym, spalonym domu. Oddalałem się od chłopaków. Na miłość też nie miałem co liczyć. Zraniono mnie, po za tym boję się że mógłbym skrzywdzić kogoś. Wielokrotnie zastanawiałem się nad sensem mojego istnienia, jednak wiem, że muszę żyć póki nie przybędą nasi zmiennicy.
Czarny kot podbiegł do mnie i błąkał się wokół moich nóg. Łasił się. Pogłaskałem go. Czarna, sprężysta i miękka jak u kurczaka wielkanocnego sierść. Ciemne jak dwa duże węgielki oczy, lustrowały moje ruchy. Uśmiechnąłem się do niego.
- No idź malcu, bo jeszcze coś ci się stanie. - wyszeptałem, aby mieć pewność że nikt mnie nie słyszy.
- Czyżby? - odpowiedział mi delikatny, wyraźny głos, który sprawił że moim ciałem wstrząsnęły dreszcze.

Znalazłem Cię, w najczarniejszej godzinie mojego życia.


___________________
Staram robić dłuższe, ale blog z one-shotami i inne też wymagają pracy. c:
Dziękuję za komentarze, i proszę o więcej. xd
Do następnego.